Kalsang Tenkyong, Sera Je Geshe
< People
རྣམ་ཐར་སྙིང་བསྡུས།
དགེ་བཤེས་ལྷ་རམས་པ་སྐལ་བཟང་བསྟན་སྐྱོང་། (སྨྱུག་མིང་དར་ལྕེ་ཟད་པོ།) སེ་ར་བྱེས། དགུང་ལོ་ ༡༣ ་ལ་ཤུག་ལྡིང་དགོན་ལ་ཞུགས་ནས་འདོན་ཆོག་མང་པོ་བློ་འཛིན་དང་། དགུང་ལོ་ ༢༠ ་ལ་ལྷ་ལྡན་སེ་རྭ་དགོན་ལ་ཞུགས་ནས་མཚན་ཉིད་གཞུང་དང་བོད་ཀྱི་རིག་གནས་བཅས་སྦྱངས། དེ་ནས་ལོ་ ༢༣ ་ལ་བཙན་བྱོལ་དུ་འབྱོར་ནས་སེར་བྱེས་གྲྭ་ཚང་ལ་ཞུགས་ནས་གཞུང་ཆེན་སློབ་གཉེར་བྱས་པས་དབུ་ཕར་རབ་འབྱམས་པ་རྩེ་ཕུད་གསུམ་པ་ཐོབ། ལྷ་རམས་ཚད་མ་རིག་པ་ཉམས་ཞིབ་པའི་རྩོམ་རྒྱུགས་ཕུལ་བ་དང་། སྔགས་ཀྱི་རྩོད་རྒྱུགས་ཆེན་མོ་རྩེད་ཕུད་ཨང་གསུམ་པ་ཐོབ། ཕྱི་ལོ་ ༢༠༢༠ ་ལོར་ལྷ་རམས་དམ་བཅའ་བཞག བོད་ནས་སྙན་རྩོམ་འགྲན་བསྡུར་ཞིག་ལས་བྱ་དགའ་ཨང་དང་པོ་དང་། རྒྱལ་སྤྱིའི་ཙོང་ཁ་པ་རྗེས་དྲན་ལོར་སྙན་རྩོམ་དང་དཔྱད་རྩོམ་བྱ་དགའ་གཉིས་ཁོང་གཅིག་པུས་ཐོབ་པ་དང་། སྔ་ཕྱི་རྩོམ་ཡིག་འགྲན་བསྡུར་ལས་བྱ་དགའ་ཐེངས་མང་པོ་ཐོབ་ཅིང། སྐབས་བཅུ་པའི་ཁམས་པའི་སྨྱུག་ཚོགས་ཀྱི་ཚོགས་གཙོ་གནང་ཞིང་། བརྩམས་ཆོས་ “ཚད་མ་གྲུབ་པའི་འགྲེལ་པ་ཐར་ལམ་འཇུག་ངོགས་” དང་། སྙན་རྩོམ། “ལྐུགས་པའི་བུ་རམ་” ཞེས་པ་དེབ་ཕྲེང་གཉིས་ཡོད། ད་ལྟ་ཉམས་ཞིབ་གནང་བཞིན་བཞུགས།།
Library Items
Interpretation of Buddha-Nature by Ngok Loden Sherab and Chapa Chökyi Senge
The old Kadam masters have written many works on Buddha-Nature and their teachings have influenced many other scholars in all Tibetan Buddhist traditions. However, today their teachings have declined, most of it being neglected. It is even difficult to find Kadam writings, and it is therefore pertinent that a special opportunity to make a presentation on the early Kadam tradition is given. Atiśa received the Mahāyāna tradition of both the profound view tradition from Nāgārjuna and vast praxis tradition from Asaṅga, and his followers included both those following the Prāsaṅgika Mādhyamika and Svātantrika Mādhyamika tradition.
Among the most prominent early Kadam masters on Buddha-Nature is Ngok Lotsāwa Loden Sherab, who was not only the main transmitter of the Ultimate Continuum, the main book on Buddha-Nature, but also a first and major commentator. After explaining the etymology of tathāgatagarbha, gotra, dhatu, etc., Khenpo Tenkyong explains Ngok's understanding of tathāgarbha as emptiness of own being or self-existence and as a reality which cannot be found if investigated by ultimate analysis. Thus, emptiness is not an object of cognition and not a knowable thing. Such ultimate truth qua emptiness is the nature of the illusory conventional phenomena, and the two truths, i.e. emptiness of own being and illusory appearance, coalesce to form the union of two truths. Such emptiness and conventional appearance exist from primordial existence and are not newly contrived and created.
Discussing Chapa, whose understanding is from his trilogy on the Middle Way, he argues that Chapa asserts the absence of phenomena when investigated by ultimate analysis is ultimate truth. The presence of phenomena when not investigated by analysis is conventional truth. They are one by nature but different in aspects. Unlike Ngok, Chapa argued that the ultimate qua emptiness can be found when investigated through ultimate analysis. This led to a heated discussion on whether there is something truly existent or hypostatically existent in the Madhyamaka tradition.
